Panna młoda

Już od bardzo dawna żadna książka nie przysporzyła mi takich problemów w jej ocenie. Z jednej strony byłam zaciekawiona i podobała mi się, z drugiej- jakoś mnie nie pociągała i myślami byłam gdzie indziej. Posiada coś- czego bardzo, ale to bardzo nie lubię. Każdy rozdział oznaczony jest inną datą: i tak mieliśmy np rok 1970, 1947, 1971 itp. Plusem jest, że opowieść biegnie zgrabnie i czytelnik nie ma wrażenia zagubienia. Kolejnym minusem były tytuły nadane rozdziałom: powiem bez ogródek: nadęte, patetyczne i zupełnie niezwiązane z tematem. Chcecie jeszcze minusów i wad? Prosz... o przepraszam, już więcej nie ma.
Bardzo dużym zaskoczeniem była treść książki. Wiele z nas zna specyfikę książek literatury arabskiej. Wybierając ją spodziewałam się (a okładka mnie w tym jeszcze utwierdziła), że jest to kolejna, sztampowa opowieść o arabkach bitych przez męża, wydawanych za mąż bez ich zgody.
Ta książka jest nieco inna. Opowiada między innymi o realiach życia na placówce w Libii. Jest też co nieci o miłości, zdradzie i zwyczajach. Nie jest to typowo arabska literatura- bohaterzy łączą swoje życie pomiędzy różne kraje, między innymi Stany czy Polskę. Każda historia jest unikalna i jednak trochę wzruszająca.
Myślę, że warto przeczytać tę książkę. To pierwsza część trylogii, więc jeśli kolejne nie będą ciekawe to szykuje się bardzo ciekawe doznanie literackie.
Warto też rzec kilka słów o osobie, która ją napisała Autorką jest Nike Farida, Polka od wielu lat mieszkająca w Libii. Była świadkiem tego, jak upadał reźim Kaddafiego. Ciekawostką jest, że została usunięta ze szkoły bo nie salutowała Władcy.

"Panna młoda" autorstwa Nike Faridy to pierwszy tom libijskiej trylogii autorstwa Polki, która przez wiele lat mieszkała w Libii. To sprawiło, że w wyjątkowy, niezwykle autentyczny i dokładny sposób opisała rzeczywistość świata dla nas Europejczyków egzotycznego, ale tajemniczego, owianego masą mitów.
Akcja książki rozgrywa się na Bliskim Wschodzie m.in. w Libii, Egipcie, ale i w Polsce, Włoszech czy Anglii. Bohaterowie to ludzie w przeróżnym wieku wywodzący się z różnych kultur, wyznający odmienne religie.
Na pierwszy plan wysuwają się dwie rodziny: Barbary, która wyjechała z komunistycznej Polski do Londynu, gdzie poznała swojego amerykańskiego męża Jeremiego oraz pewnej polskiej pary, która wyjeżdża do pracy na kontrakt do kraju rządzonego przez Kaddafiego. W tym miejscu zamilknę jeśli chodzi o treść książki bowiem jest ona tak barwna, tak dynamiczna, że trudno ją ująć w kilku zdaniach. Skupię się raczej na wrażeniach. Otóż książka bardzo, bardzo mi się spodobała. Zasłużenie postawiłam jej najwyższą z możliwych not. Treść mnie po prostu zaczarowała. Zabrała do świata, który mnie fascynuje, który jest niczym bizantyjska mozaika. Na fabułę składa się bardzo wiele wątków, które są ze sobą udanie i zgrabnie połączone. Czytając nie dotyka nas uczucie zagubienia w treści co jest przy tak rozbudowanej fabule wielkim moim zdaniem plusem. Autorka wspaniale przedstawiła emigracyjną rzeczywistość osób udających na placówkę do arabskiego kraju. Bohaterowie z czasem wtapiają się w tamtejszą rzeczywistość, poznają kulturę i zwyczaje, jakie panują na Bliskim Wschodzie, ale i są naocznymi obserwatorami rozgrywającej się na ich oczach burzliwej historii państw leżących na południowym brzegu Morza Śródziemnego. Tak, historia jest bardzo mocno wpisana w fabułę tę książki, co również bardzo lubię. Nike Farida zdecydowane inaczej niż inne autorki przedstawiła świat arabskich kobiet. Nie są one nieszczęśliwe, bite czy ciemiężone przez mężów. Żyją w dostatku, cieszą się luksusowymi towarami, a gotowanie sprawia im wielką radość. Owszem, żyją w swoim świecie, na weselu bawią się w swoim gronie, mają wydzieloną część domu do dyspozycji, ale nie wydają się nieszczęśliwe czy smutne. Libijczycy zaś to przystojni mężczyźni, którzy potrafią być romantyczni, ale i mocno angażują się w Świętą Wojnę i terroryzm.
Zagłębiając się w tę lekturę mamy okazję znaleźć się na arabskim weselu, zakosztować życia w Rzymie, pobyć pod Ścianą Płaczu. Odbyć wycieczkę na Saharę, odkryć czar pustyni, zasmakować w bogactwie arabskiej kuchni i poznać zwyczaje jakie obowiązują w państwach islamskich.
Bardzo trudno było mi się pożegnać z lekturą tej książki, nie miałam absolutnie ochoty odkładać jej na półkę, chciałam by się nie kończyła. Bardzo przypadła mi do gustu i dlatego gorąco jej lekturę polecam. I z utęsknieniem czekam na kolejny tom. Jestem ciekawa co spotka poznane mi postacie dalej.
Moja ocena 10/10!